Het eerste stukje Berlijn dat ik ooit te zien kreeg, paste in de kom van mijn hand. Ik was negen. Het was de bomma die dat mini-fragment van de gevallen Berlijnse muur, verpakt in een dun plastiekje, tot in onze woonkamer bracht. Het was niet meer dan een kleine stoffige, beschilderde steen van 5 cm lang en 1 cm breed.

Ik had weinig politiek benul maar de manier waarop we ons gezamelijk bogen over het kleinood had iets betoverend. Van dat moment af begon mijn fascinatie voor die bijzondere stad in het Oosten te groeien. In mijn verbeelding werd Berlijn dè plek die geschiedenis diep in en uit ademde. Er was iets spannend aan. Iets met vuren en volksopstanden. Mensen van vlees en bloed die een muur neerhaalden door heel hard te roepen. Met woorden eerst. Met hun handen dan en hamers en bijlen.

Nog steeds blijft mijn verbazing groot als ik dat stukje onthulde Oost-Duitsland te zien krijg in films of op foto' s. Alsof die muur een schil was die van een vrucht gepeld werd. En dan: kijk je recht in de blik van het verleden. De architectuur boeit me. Rechte lijnen waarin mannen en vrouwen woonden. En dan wandelen ze over puin. Het einde van een tijdperk werd ingeluid door een berg kapotgeslagen steen. Twee werelden werden er één.

Maar wat heeft dat alles te maken met het Berlijn van nu? Vandaag. Of beter: morgen. Vrijdag neem ik voor het eerst de sneltrein naar het Oosten. Van Brussel, naar Keulen. En dan: de Duitse hoofdstad zelve. Negen dagen in totaal zal ik Berlijn binnenste buiten keren. Persen wat ik kan. Losse stukken uit de verpakking schudden.

Ik ga Berlijn verdelen in woorden, beelden en geluid. Ik ga het ondervragen tot ik kom tot een ware schets.

foto: internet via google