Vaak wordt Morales door de media in de schaduw van progressieve Latijnsamerikaanse leiders gezet. Hij zou niets anders zijn dan een marionet van Chávez of een indiaanse kopie van Castro.

Hiermee probeert men het historisch belang van de gebeurtenissen in Bolivië te minimaliseren. Het voorbeeld van Bolivië kan namelijk inspirerend werken voor veel volkeren in de buurt:

- de president is een Aymara indiaan en is terecht trots op zijn culturele erfenis. Hij verdedigt en multicultureel Bolivië. In een continent waarvan de fundamenten door racisme zijn gelegd, kan dit tellen.
- de president is een "werkmens", een keuterboer. Hij is niet gevormd werd aan de Business School van Chicago. Hij stelt dat "gewone mensen" ook recht hebben op een vertegenwoordiger zoals zij.
- de president heeft ervoor gezorgd dat multinationals die de Boliviaanse grondstoffen ontginnen hiervoor een juiste prijs betalen. Dit kan niet abnormaal lijken, maar dit is het vanzelfsprekend in Zuid Amerika. In buurland Chili, bijvoorbeeld, de grote Zuid-Amerikaanse tijger, betalen multinationals geen cent voor de koper die ze ontginnen en uitvoeren (dit zijn niet hernieuwbare bronnen!). Dit door een wet ten tijde van de fascistische dictatuur die door dezelfde bedrijven aan de macht werd gebracht. Bijna 20 jaar na het einde van de dictatuur is er nog niets veranderd.
- de president weigert om meegesleept te worden in een agressieve pro-VS buitenlandse politiek. De verdeel en heers politiek is historisch van groot belang voor de invloedssferen in het continent. Goede of zelfs "broederlijke" relaties met andere latijnsamerikaanse landen verzwakken effectief de invloed van buitenuit.

Het is te vroeg om te bepalen of Evo Morales een van de grote leiders van het continent zal worden, maar zijn beleid tot nu toe - dus niet zijn beloften - is echt uitzonderlijk en dapper.

Claudio