De sluiting valt voor de bewoners heel zwaar. Want zij moeten hun thuis verlaten en afscheid nemen van hun ‘huisgenoten’ en van de mensen die dagelijks klaar stonden voor hen. Maar we zijn er gerust in, voor hen wordt een nieuwe thuis gezocht!

Helaas, voor het personeel loopt het minder vlot. 14 vrouwen zijn van de éne dag op de andere hun werk kwijt. Dit is pas echt een drama!
Alleenstaande moeders, pas een huisje gekocht, het gebrek aan voltijdse jobs in de sector, .....dit is het verdriet van het personeel. Het loon van december 2006 is voor enkelen nog niet betaald en van het loon van januari kunnen ze alleen maar dromen. Ook de opzegvergoeding waarop de ontslagen werknemers recht hebben wordt niet betaald. Er is zeer weinig kans dat ze het loon waarop ze recht hebben nog gaan krijgen. Alles heeft te maken met het ontbreken van een fonds voor sluitingen van ondernemingen voor vzw’s.

Als een bedrijf in dezelfde situatie komt als Rozenhof, worden de boeken neergelegd en zal het bedrijf in faling gaan. Ook in deze situatie zullen de werknemers nog geld tegoed hebben. Dit tegoed wordt dan via het Fonds voor Sluiting van Ondernemingen uitbetaald (met een maximumplafond) aan de werknemers.

Omdat het rusthuis een vzw is (juridisch statuut), kunnen de werknemers geen aanspraak maken op het Fonds. Met als gevolg: geen inkomen in januari, geen opzegvergoeding, moeilijkheden om stempelgeld te krijgen (om aanspraak te kunnen maken op dop moet je een wettelijke opzegperiode kunnen bewijzen), enz....

Jarenlang heeft deze zeer bekwame werknemersploeg de instelling rechtgehouden! Alles hebben ze gedaan om het de bewoners zo aangenaam mogelijk te maken. Op sommige momenten leek het wel slavenarbeid, iedereen moest alles doen: van koken en de tuin onderhouden tot wondverzorging. De nieuwe werkgever(s) kan (kunnen) rekenen op competente en hardwerkende nieuwe krachten.