Ik ben even terug van weggeweest. Met een voltijdse job, een paar kindjes, een echtgenoot en ouders (sandwichgeneratie), plus enkele nevenactiviteiten heb ik wel een heleboel interviews en artikels geschreven, maar de kans niet gehad om alles mooi af te werken en/of te vertalen.

Ik heb me voorgenomen dagelijks een artikel of interview te publiceren. Het schrijven laat me niet los.

Sinds kort ben ik weer actief op zoek naar werk en ik merk op dat het niet altijd van een leien dakje verloopt. Soms past mijn profiel terecht niet met de functieomschrijving, maar vaak duikt er discriminatie op, soms subtiel, soms flagrant. Ik ben enorm intuïtief en voel al snel aan of het zal klikken met de toekomstige werkgever of niet.

Soms heb ik echt het gevoel in een sketch van RWINA terecht te komen, zo karikaturaal en voorspelbaar de mensen zijn wanneer ze me zien aankomen met mijn hoofddoek. Ik heb best een a-typisch parcours, 13 jaar werkervaring waarvan 10 jaar met de hoofddoek, voornamelijk in de administratieve sector, met vertaler-tolk ervaring (geleerd on the job).

Ik krijg als moslima ook de meest gekste vragen voorgeschoteld. Dat er naar mijn bekering tot de Islam wordt gevraagd, daar sta ik open voor. Een dergelijke vraag begrijp ik.

Maar dat er gevraagd wordt of mijn man me wel toelaat om met andere mannen te werken, of ik 'bevelen' kan aanvaarden of dat mijn gebed mijn werk niet zal belemmeren, want er wordt bv. ook vaak tijdens de middagpauze gewerkt. Zo heb ik - als reactie op deze laatste vraag - geantwoord dat het al geen probleem zou zijn tijdens de vastenmaand, want dan eet ik toch niet (bedoeld als grap, en er werd ook even om gelachen).

Dergelijke vragen worden niet aan andere Vlaamse niet-moslima's gesteld.

Een troost was de conferentie van Avivah Wittenberg-Cox, die ik tijdens Ondernemen 2008 op 19 maart heb bijgewoond. Ze schreef het boek "Why women mean business" (*) en toonde terecht aan dat de vrouwen in de Westerse beschaving nog steeds stevig gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt en in de Raden van Bestuur van grote firma's, ondanks hun academische opleiding en hun enorme invloed op het huishoudbudget en de aankopen.

Met de Equal Pay actie merken we dit ook op, de onrechtvaardigheid op salarisniveau blijft standhouden. Uiteindelijk worden we als vrouw nog steeds gediscrimineerd, met of zonder hoofddoek.

Wat wel onrustwekkend is, is dat een vrouw met een hoofddoek ook door andere vrouwen wordt uitgesloten van de arbeidsmarkt en dat het alsmaar meer als normaal wordt beschouwd.

Ik blijf geloven dat er toch een paar goedwilligen zijn die het menselijk potentieel vooropstellen. Op naar het volgende sollicitatiegesprek.

(*) http://www.whywomenmeanbusiness.com/why.html