christophe

De politieke crisis op Indymedia.be (bis)

23.09.2008

Stop met zoeken. Ook deze keer zal u op Indymedia.be niks te lezen krijgen over de 'meest ellendige politieke crisis sinds decennia'. Op medewerkersvergadering, mailinglijsten, spontane bijdragen en commentaren blijkt dat de lezers/correspondenten van deze website deze crisis volgen zoals de meeste landgenoten. We stonden er bij en we keken er naar.

Nu bijna twee jaar geleden hebben we hier beslist om op zoek te gaan naar de inhoud van de politiek. Dat gebeurde na de vaststelling dat politieke interviews in de mainstreampers in de aanloop naar de verkiezingen van 2007 vaak tot 2/3 over politique politicienne gingen. Genre: “Was het wel tactisch slim om op dat moment die uitspraak te doen?”, “Bent u niet te vroeg/ te laat met de campagne begonnen?”, “Zou u beter geen kartel aangaan?”, “Had u die en die niet wat vroeger uit de partij moeten zetten?,” etc.

Wij gingen het – heel overmoedig – eens over de inhoud hebben: over de partijprogramma's, de ideologie en over de wensen en verzuchtingen van het sociale middenveld. We hebben Jo Vandeurzen, toen nog CD&V-voorzitter, gevraagd over zijn plannen met de sociale zekerheid, de ontwikkelingssamenwerking, mensen zonder papieren, ... Diezelfde vragen hebben we ook aan een resem andere partijvoorzitters voorgelegd.

Wat zouden we dan vandaag moeten schrijven? Deze crisis ging niet eens over een inhoudelijk voorstel. Wel over een nieuwe onderhandelingsformule, een wit blad dat voor de ene niet blank genoeg was en voor de andere te weinig voorwaarden bevatte.

Hebt u ondertussen al iets gehoord van de sociale bewegingen? Wat zouden ze ook moeten zeggen behalve dan dat het schandalig is dat we politici hebben die met politiek stratego bezig zijn terwijl een diepe economische en ecologische crisis ons welzijn bedreigt. Een sociale beweging liet wel iets van zich horen. 11.11.11 wou maandag premier Leterme een valies meegeven bij zijn vertrek naar de VN-top in New York. “Met tools voor een onverkorte realisatie van de Milleniumdoelstellingen.” Helaas, Leterme blijft thuis. De kortetermijndoelstellingen van zijn eigen politiek overleven haalden de bovenhand.

Lees meer / 1 comment(s)

Geweld in Oostende: allemaal de schuld van de Oost-Europeanen

21.08.2008

Wat een vreemde titel gisteren in De Morgen. Boven een artikel over de Oostendese opdracht van criminoloog Brice De Ruyver staat: “Brice De Ruyver: 'Oost-Europeanen zorgen voor veel overlast in Oostende'”.

In de rest van het artikel gaat De Ruyver nog een tijdje door over het 'probleem van de Oost-Europeanen'. Vreemd, jawel want De Ruyver werd als veiligheidsexpert aangetrokken nadat de badstad drie keer in anderhalf jaar tijd af te rekenen kreeg met zwaar geweld van jongeren. Alleen waren alle daders en alle slachtoffers... autochtonen.

Lees meer / 2 comment(s)

Al Jazeera-cameraman na zes jaar Guantanamo weer aan de slag

19.08.2008

(foto omar_chatriwala)

Sami al-Hajj, de cameraman die zes jaar lang gevangen zat in Guantanamo, is sinds kort terug aan de slag bij Al Jazeera. Al-Hajj werd gepromoveerd. Hij wordt niet langer als cameraman uitgestuurd naar de gevaarlijkste plaatsen op deze planeet, maar mag in het hoofdkwartier van Al Jazeera in Doha het nieuws over mensenrechten producen. Van schendingen van mensenrechten weet al-Hajj ondertussen alles.

Het horrorverhaal van al-Hajj begon in december 2001. Hij versloeg de oorlog in Afghanistan, maar werd door de Pakistaanse autoriteiten opgepakt toen hij de grens tussen Pakistan en Afghanistan wou oversteken. Kort daarna werd hij overgeleverd aan het Amerikaanse leger dat hem vasthield op haar basissen in Bagram en Kandahar. In het voorjaar van 2002 werd hij overgevlogen naar Guantanamo. Zes jaar lang werd hij daar psychologisch geterroriseerd. Hij werd er 120 keer ondervraagd over de werking van Al Jazeera. Een aanbod om als Amerikaanse spion bij de nieuwszender te werken wees hij af. Toen hij in januari 2007 in hongerstaking ging, werd hij na drie weken onder dwang voeding toegediend. Via een lange buis werd er langs zijn neusgat proteïnerijke vloeistof in zijn maag gespoten.

Op 1 mei 2008 werd hij vrijgelaten. Al-Hajj werd nooit officieel aangeklaagd en ook bij zijn vrijlating kwam er geen officiële commentaar. Volgens al-Hajj bewijst zijn gevangenschap dat Al Jazeera een doelwit is van het Amerikaanse leger.

Nu hij terug aan het werk is, rakelt de San Francisco Chronicle nog eens zijn verhaal op. Met ondermeer getuigenissen van zijn advocaat:
Journalist says US target was Al Jazeera

Lees meer / 0 comment(s)

Rechtse krantenplannen van Van Gaever begraven

14.08.2008

Hoe zou het nog met Vlaams Belang-parlementslid Freddy Van Gaever zijn? Precies twee jaar geleden kwam het bericht dat hij samen met Bruno Valkeniers een rechtse krant uit de grond wou stampen. Een half jaar later bleek Bruno Valkeniers afgehaakt te hebben (te druk bezig met de vele intriges aan de top van de extreemrechtse partij), maar Van Gaever toonde zich nog optimistisch over de slaagkansen van het krantenproject. De krant moest het Ryanair van de journalistiek worden met journalisten die heel goedkoop van thuis uit werken. Om warm te lopen wou Van Gaever eerst uitpakken met de gids “Ons Vlaanderen”: een bundeling van pro-Vlaamse adressen van winkeliers en restaurants.

Van die grootse plannen blijft nog eens een jaar later niets meer over. De VB-ondernemer zet de domeinnamen onsvlaanderen.com en onsvlaanderen.be in de uitverkoop. Zou Van Gaever zo krap bij kas zitten?

Lees meer / 4 comment(s)

Berichtgeving over Georgië: weg met de feiten

13.08.2008

Feiten aandragen. Het zou de eerste en allerbelangrijkste taak moeten zijn van oorlogsjournalisten. Bij het conflict rond Zuid-Ossetië kreeg ideologie, interpretatie en stemmingmakerij helaas al snel de bovenhand. Het begon nochtans goed. Vrijdag kon je in veel media een Reuters-bericht vinden dat heel veel droge informatie bevatte.

- Over de gewelddadige poging van de Georgische president Saakashvili om de opstandige provincie Zuid-Ossetië terug onder controle te krijgen. Een poging die aan misschien wel 1400 mensen het leven kostte.
- Over de Russische vredestroepen (in Zuid-Ossetië zijn vredestroepen uit Georgië, Rusland en Noord-Ossetië als onderdeel van het vredesakkoord van 1992) die beschoten werden waardoor tien doden vielen en dertig gewonden.
- Over de vele gebouwen waaronder een hospitaal die vernietigd werden door Georgische bommen
- Over de vluchtelingenstroom (ondermeer richting Rusland) die dat op gang bracht. Georgië laste zelfs een kort staakt-het-vuren in om aan de inwoners van de Zuid-Ossetische hoofdstad Tskhinvali de kans te geven de stad te verlaten.
- Over de Russen die op dat geweld reageerden door versterking te sturen.
- En over een zitting van de VN-veiligheidsraad. Rusland legde daar vrijdag een tekst voor een verklaring voor. De VS en Groot-Brittannië steunden Georgië in haar verzet tegen die verklaring omdat die beide zijden (dus zowel Georgië als Rusland en de Zuid-Ossetische rebellen) opriep om het geweld te stoppen.

Enkele dagen later is van dat soort feitelijke berichtgeving nog weinig te merken. Wie oppervlakkig de kranten leest, krijgt het eenzijdige beeld van de grootmacht Rusland die het kleine, dappere en pro-Westerse Georgië verplettert. Volgens een artikel in het Amerikaanse weekblad The Nation kwam die switch er door een “PR offensive so layered and sophisticated”. The Nation schrijft dat de Georgische premier Lao Gurdenidze vrijdagmorgen met vijftig Westerse bankmanagers praatte.

“Lado is a former banker himself, so he knew that by framing the conflict for the most influential bankers and analysts in New York, that these power bankers would then write up reports and go on CNBC and argue Lado Gurgenidze's talking points. It was brilliant, and now you're starting to see the American media shift its coverage from calling it Georgia invading Ossetian territory, to the new spin, that it's Russian imperial aggression against tiny little Georgia.” Zo citeert The Nation een manager van een Amerikaans hedge fund.

Het zou kunnen dat die handige zet van de Georgische regering een rol speelde. Maar bij een dergelijk conflict duiken ook heel snel ideologische schema's op. Goed versus kwaad, pro-westers versus anti-westers, pro-democratie versus anti-democratie (dat Saakashvili vorig jaar vreedzame betogers uit elkaar liet slaan, een kritisch tv-station sloot en betogingen en stakingen verbood, laten we dan even buiten beschouwing).

Dergelijke schema's maken het onmogelijk om nog een nuchtere met feiten gevoede analyse over de belangen en de strategie van Georgië, Rusland en de VS te maken zoals deze hier. In de plaats komen emoties. Journalisten als Evita Neefs van De Standaard of de commentatoren van Libération schreeuwen dan hun ontgoocheling uit over de veel te zachte reactie van het (goede) Westen tegen (het slechte) Rusland. De hierboven gegeven feiten en mogelijke nuances spelen dan blijkbaar plots geen enkele rol meer.

Lees meer / 1 comment(s)

Wat staat er ons te wachten in 2008-2009?

08.08.2008

Wat staat er allemaal te gebeuren op politiek en sociaal vlak na de vakantie? En waarover zult u dus ook op Indymedia.be veel kunnen lezen? We zetten enkele dingen op een rijtje. Hebt u iets toe te voegen? Vul maar aan!

Politiek:
Eén ding staat vast: 2009 wordt opnieuw een verkiezingsjaar. Op 7 juni 2009 zijn er Europese en regionale verkiezingen. Daar kunnen ook nog federale verkiezingen bijkomen. Het is ook nog altijd mogelijk dat er verkiezingen komen in het najaar. Daarbij zijn er drie cruciale data: op 21 september organiseert N-VA een congres, op 27 september is er ook een CD&V-congres. Op 14 oktober moet Leterme naar de Kamer voor zijn state of the union.

Sociaal-economisch:
Uit enquêtes blijkt dat steeds meer mensen wakker liggen van hun koopkracht. Wie de betogingen van juni zag, heeft daar eigenlijk geen enquêtes voor nodig. De regering-Leterme antwoordde voorlopig met kruimels op de koopkrachteisen. De vakbonden zullen zich dus wellicht vanaf september opnieuw roeren.

Vanaf eind oktober beginnen de onderhandelingen voor een nieuw interprofessioneel akkoord. Die zullen bijzonder moeilijk verlopen. De werkgevers zien geen enkele ruimte, willen zelfs morrelen aan de index (via de veralgemening van all-in akkoorden). De vakbonden willen boter bij de vis en zien hoe all-in akkoorden door de reuzeninflatie aan de koopkracht hebben geknabbeld.

De financiële crisis dreigt ondertussen naar de reële economie over te slaan. “Bedrijven mogen herstructureringen niet uit de weg gaan”, riep Trends al op in een editoriaal. Enkele bedrijven hebben al personeel geschrapt. Zullen er in de herfst nog bedrijven volgen?

Amerikaanse presidentsverkiezingen:
Op 4 november zijn er verkiezingen in de VS. Wordt het Obama of McCain? Maakt het iets uit en hoe zullen de onafhankelijke kandidaten het doen? Met tussendoor nog de Democratische Nationale Conventie (25-28/08) en de Republikeinse Nationale Conventie (1-5 /09)

Verder:
- ESF (in Malmö 17/09 – 21/09) en WSF (in Belem 27/01 - 01/02): op naar de tiende verjaardag van de andersglobaliseringsbeweging in 2009
- 11.11.11 voert samen met de vakbonden campagne voor waardig werk (startdag in de Vooruit in Gent op 20 september)
- Week van vervoering in Brussel 16 tot 22 september
- Proces Bahar Kimyongür voor het Hof van Beroep van Brussel (in het najaar)
- Vervolg proces tegen Abou Jahjah en Azzuz: 8 september voor het Hof van Beroep in Antwerpen.
- Het Andere Boek 4 en 5 oktober in Antwerpen
- Actieweek Ministerie van de Wooncrisis vanaf 6 oktober (wereld habitat dag)
- 1 tot 11 oktober Week van de Fair Trade
- Op vrijdag 17 oktober is er op het Sint-Katelijneplein in het centrum van Brussel van alles te doen rond de Werelddag van verzet tegen armoede
- Actieplatform Gezondheid en Solidariteit organiseert een actiedag op zaterdag 18 oktober
- Nieuwe versie van Ubuntu komt uit op 30 oktober
- Vredesweek 26/09 - 4/10
- Klimaatbetoging in Brussel op 6 december 2008
- En in juli 2009 keert de G8-top acht jaar na Genua terug naar Italië (op het eilandje La Maddalena nabij Sardinië)

Lees meer / 6 comment(s)

"Politieke crisis kost 3700 euro per Belg per jaar"

05.08.2008

Hoeveel kost het politiek gekrakeel? Veertien maanden de overheid in slaapstand zetten, doe je natuurlijk niet ongestraft. De voorbije weken doken in de media verschillende mogelijke kostenplaatjes op. Eind juli berichtten De Tijd en Gazet van Antwerpen over een studie van ING-econoom Julien Manceaux. Volgens zijn berekeningen kost de politieke crisis de overheid 15 tot 30 miljoen per jaar. Hij vergeleek in zijn rapport de rente in België met de gemiddelde rente in Frankrijk, Nederland, Italië en Portugal en toon zo aan dat het renteverschil met 5 tot 10 basispunten toenam. Op de 30 miljard euro die de Belgische schatkist dit jaar van plan is te ontlenen, moeten er dus 15 tot 30 miljoen euro meer rentelasten worden betaald. De overheid moet die extra rentelasten blijven betalen tot de dit jaar uitgegeven obligaties vervallen (dwz. tien jaar lang). De totale kost van dat ene jaar goed bestuur à la Leterme kan dus al oplopen tot 300 miljoen euro. Ter vergelijking: bij de begrotingscontrole van juli voorzag de regering 100 miljoen euro aan koopkrachtmaatregelen.

De dalende kredietwaardigheid van de Belgische overheid is maar één aspect. In een interview met beurskrant L'echo gaat Ivan Van de Cloot, econoom van het neoliberale Itinera Instituut, dieper in op een ander aspect van de politieke malaise. Veertien maanden lang heeft de regering niets gedaan om de gevolgen op te vangen van de vergrijzing. Om het hoofd te kunnen bieden aan de vergrijzing moet de overheid een begrotingsoverschot opbouwen. Als dat niet gebeurt, kunnen de kosten oplopen tot 3700 euro per jaar per Belg, aldus Van de Cloot.

Dergelijke berekeningen moet je natuurlijk altijd met een korrel zout nemen. Want, zoals al meteen blijkt uit de rest van het interview met Van de Cloot, ze dienen een politiek doel. Volgens Van de Cloot moet de overheid dringend de lonen matigen en desnoods morrelen aan de automatische indexering van de lonen.

Maar aan de andere kant kan je ook stellen dat die 3700 euro misschien zelfs een onderschatting is. De regering heeft al die maanden ook niks gedaan om de mogelijke gevolgen van de financiële en economische crisis op te vangen. Of om zich voor te bereiden op de klimaatcrisis. Tegeljkertijd werd ook nog eens een gouden aandeel in de energiegroep GDF Suez, het nieuwe Franse fusiebedrijf dat de Belgische energiemarkt domineert. Monopolist Electrabel kan daardoor nog wat ongestoorder woekerwinsten maken. Misschien moet een econoom die kosten eens berekenen. En om de kosten van de vergrijzing op te vangen kan de regering ook kiezen voor een meer rechtvaardige belasting (op fortuinen bijvoorbeeld of op de monstervergoedingen à la Verwilst bij Fortis => vijf miljoen euro als hij wegens wanbeleid aan de kant gezet wordt) in plaats van de neoliberale recepten van Van de Cloot en co.

Lees meer / 18 comment(s)

Communautaire crisis op Indymedia.be?

15.07.2008

Tja, wat moet een website als Indymedia.be aan met zo'n crisis. Van de sociale bewegingen liet voorlopig alleen het ACW iets van zich horen. Spontaan komen er ook weinig individuele reacties binnen. Dat zou ook logisch moeten zijn. Onderzoek wees uit dat de staatshervorming de minste van de zorgen was van de kiezers die op 10 juni naar de stembus trokken. Weinig kans dat er na dertien maanden communautair gebakkelei een plotse heropleving is van de interesse voor institutionele hervormingen. 100.000 werknemers trokken vorige maand de straat op voor meer koopkracht. Een betoging voor de splitsing van B-H-V kreeg nauwelijks 250 mensen op de been.

Maar over koopkracht of over de verwoestende gevolgen van de huidige economische crisis of de immense dreiging van de klimaatcrisis gaat deze politieke impasse niet. Progressieven kunnen er alleen maar wat gedegouteerd naar staan kijken.

Door het communautaire circus moeten krantenlezers eerst een ganse katern over drie kolderburgermeesters uit kleine dorpjes in de rand van Brussel doorworstelen voor ze ergens in een uithoek van de krant kunnen lezen dat General Motors misschien failliet gaat, dat duizenden oudere werknemers hun pensioenspaarfondsen zien wegsmelten, dat in de VS de éne na de andere bank ineenstort, dat Fortis dolgelukkig is dat Khadaffi en de Russische miljardair Suleiman Kerimov nog aandelen willen kopen, dat diezelfde Kerimov door Fortis-baas Lippens enkele maanden geleden nog uitgescholden werd voor maffiabaas, dat 200 miljoen mensen bedreigd worden door de voedselcrisis en dat de 8 machtigste politici van de wereld beloofd hebben om het probleem van de broeikasgassen aan te pakken... in 2050 (m.a.w als Bush zijn 104de verjaardag viert).

De wereld heeft nood aan visionaire politici die iets nieuws uitvinden na het falen van het neoliberalisme, zei oud-politicus Willy Claes onlangs in een uitzending van Lichtpunt. Van dat soort politici lijken er niet veel rond te lopen in de Wetstraat.

Een spijtig gevolg van de dertien maanden durende farce is dat nu alle partijen (en ook het ACW) wijzen op het belang van een communautaire hervorming. De discussie gaat dus al lang niet meer over het nut van een splitsing van de arbeidsmarkt of de vennootschapsbelasting, maar wel over hoe snel en hoe verregaand die splitsing kan zijn. Het betekent een totale verdwazing van het intellectuele en politieke debat in België. En we staan er gedegouteerd tegenaan te kijken.

En stel je voor dat er in oktober nieuwe verkiezingen volgen. Moeten we dan weer braaf aanschuiven bij de politici om hen te vragen wat hun sociaal-economische-ecologische plannen zijn als ze verkozen geraken? Wie gaat die mensen dan nog geloven...

Lees meer / 88 comment(s)

Toekomst van de media in de VS ziet er helemaal niet zo slecht uit

12.06.2008

Nieuwsveteraan Dan Rather

In de VS krijgt de beweging voor de hervorming van de media stilaan de wind in de zeilen. In de Amerikaanse stad Minneapolis kwamen vorige week 3500 mensen samen om zich te buigen over de diepe crisis waar de media in verzeild zijn geraakt. Dat de mediacritici al lang geen marginaal clubje meer zijn in de VS kan je aflezen aan de deelnemerslijst. Twee absolute sterren van de Amerikaanse tv-journalistiek hesen zich op het podium en haalden ongemeen hard uit naar alles wat verkeerd loopt in de media. De organisatoren wisten zelfs één van de vijf commissarissen van de Federal Communications Commission (zeg maar de Amerikaanse mediaregulator) te strikken.

Michael Copps, de man die trouwens kans maakt om binnenkort aan het hoofd te komen van de FCC gaf zowaar een bijna revolutionaire toespraak: “On a night like tonight—with all the energy in this room—almost anything seems possible, doesn’t it? To tell you the truth, I feel like that a lot these days. I know we can get this done. We can climb into the bright uplands of real democracy. Because as we change media, we change everything. We empower 300 million Americans to deal with all those issues that Big Media has dumbed-down or just plain ignored at terrible cost to our democracy. There is no real democracy without media democracy.”

Ook de twee behaarde sterjournalisten lieten zich niet onbetuigd. Bill Moyers werkte voor de openbare omroep PBS en voor CBS en won meer dan 30 Emmy's. “De vierde macht zijn de vijfde colonne van de regering geworden”, zo wond Moyers er geen doekjes om. Moyers legde ook uit hoe dat zo gekomen is. “As conglomerates swallow up newspapers, magazines, publishing houses and broadcast outlets, news organizations are folded into entertainment divisions. The news hole in the print media shrinks to make room for ads, celebrities, nonsense and propaganda, and the news we need to know slips from sight.”

Zijn collega Dan Rather presenteerde 24 jaar lang het avondnieuws op CBS en heeft nu op 76-jarige leeftijd nog altijd een programma van een uur op de kabelzender HDNet. “In the current model of corporate news ownership, the incentive to produce good and valuable news is simply not there”, zei Dan Rather. “America's biggest, most important news organizations have, over the past 25 years, fallen prey to merger after merger, acquisition after acquisition... to the point where they are, now, tiny parts of immeasurably larger corporate entities — entities whose primary business often has nothing to do with news. Entities that may, at any given time, have literally hundreds of regulatory issues before multiple arms of the government concerning a vast array of business interests.
These are entities that, as publicly-held and traded corporations, have as their overall, reigning mandate: Provide a return on shareholder value. Increase profits. And not over time, not over the long haul, but quarterly.”

De aanwezigheid van belangrijke vertegenwoordigers van de mainstreammedia ging niet ongemerkt voorbij. De wel heel conservatieve presentator Bill O'Reilly van Rupert Murdochs Fox News stuurde een cameraploeg op de twee journalisten-veteranen af die hen tot laat in de nacht stalkte. In zijn show fulmineerde hij tegen de “real nuts” op de conferentie. The lunatic far left, fascists, dangerous, het waren maar een paar van de scheldwoorden die zijn panelleden in zijn show lieten vallen.
Zou het dan kunnen dat O'Reilly en Rupert Murdoch zich stilaan zorgen moeten maken? Volgens mediaprofessor Robert McChesney wel. McChesney is de drijvende kracht achter Freepress en organisator van de conferentie in Minneapolis. In een artikel in The Nation schrijft hij dat we historische tijden beleven. Vorige maand stemde de senaat tegen een voorstel van de FCC om de mediawetten te versoepelen. Mediagroepen mogen niet tegelijk kranten, tijdschriften en tv- en radiostations hebben in dezelfde lokale markt. De FCC (of althans de drie pro-big business commissarissen) wil daar komaf mee maken. Door het njet van de senaat is het voorstel nog niet helemaal van de baan. Ook het Congress moet zich nog over de zaak buigen en president Bush of zijn opvolger kunnen nog altijd met een veto afkomen. Maar de stemming in de senaat is wel historisch, zeker omdat het njet op steun kon rekenen van zowel de Republikeinen als de Democraten.

Pogingen om een einde te maken aan de 'netneutraliteit' botsten ook al op politiek verweer. Telefoon- en kabelmaatschappijen vinden al die vrijheid op het internet maar niets en zouden liever zelf beslissen welke websites er snel opgeladen worden en welke minder snel of zelfs helemaal niet. Als alles goed gaat komt er in de VS binnenkort een “Internet Freedom Preservation Act” die de netneutraliteit in de wet moet vastleggen.

McChesney wil nu op dat elan verder gaan. “De mediahervormingsbeweging moet een breed palet aan structurele hervormingen promoten die gaan over het verbeteren van de media in plaats van alleen over het verhinderen dat de media nog slechter worden.” McChesney denkt aan het afstoffen van oude antitrust-wetten, het opleggen van standaarden aan mediagroepen en het uitbouwen van een pluralistische niet-commerciële mediasector. FCC-commissaris Michael Copps lijkt een heel eind mee te gaan in die voorstellen. Of hij de nieuwe chairman wordt van de FCC zal afhangen van wie straks het Witte Huis zal bewonen. McChesney heeft weinig vertrouwen in John McCain die zich de voorbije jaren graag voor de kar van de mediagiganten liet spannen. Met Obama liggen de kaarten beter. Maar ook dan, benadrukt McChesney, zal een sterke mediabeweging nodig blijven om “de democratische media van de 21ste eeuw uit te bouwen”.

Of zoals Amy Goodman van DemocracyNow schrijft in een nabeschouwing van de conferentie: "Elected officials will not solve our media crisis alone. The grass-roots movement for media reform is growing, and with mass layoffs in newspaper and broadcast newsrooms, critical elections, burgeoning military budgets and multiple wars and occupations, and with emergent and accessible digital-media tools and networks increasingly available to most people, there is no better time to join it."

Lees meer / 0 comment(s)

Beef, bibber en ril: de CCC is terug

08.06.2008

In één klap waren ze terug: de duistere jaren '80. Toen het ijzeren gordijn nog fors overeind stond en extreemrechtse en extreemlinkse groeperingen - al dan niet met de hulp van schimmige "stay-behind" netwerken van de CIA - aanslagen pleegden in ons land. Voor de media was de arrestatie van Sassoye en Carette een mooie gelegenheid om nog eens in de archieven te duiken op zoek naar foto's van beschadigde gebouwen uit die lang vervlogen tijd. In hun nostalgische ijver wekten deze media (misschien zelfs ongewild) toch al minstens de indruk dat dergelijke gruwelijke dingen ook vandaag weer mogelijk zijn.

Gelukkig verliezen niet alle journalisten hun koelbloedigheid. Georges Timmerman van De Morgen schrijft dat het gevonden bewijsmateriaal “bijzonder mager” is. Marc Metdepenningen van Le Soir gaat nog een stapje verder en trok zelf op onderzoek. Zaterdag kon je in alle kranten lezen dat een hoge politiebron had laten weten dat er “materiaal om springtuigen te fabriceren werd aangetroffen” bij ex-CCC'er Sassoye. Het zou gaan om een lont van 30 meter. Volgens Flor Dewit onderdeel van een cadeau voor zijn huwelijk: een groot vuurwerk dat op 17 mei werd afgeschoten in Sint-Gillis. Le Soir publiceerde op haar website een filmpje waarop te zien is hoe Sassoye de vuurpijlen één voor één aansteekt. De lange lont waarmee hij alle vuurpijlen in één keer wou aansteken kon hij door de regen niet gebruiken. Even later maakte de politie van Sint-Gillis (jawel, de politie! Communiceren die dan niet met het federaal parket van Johan Delmulle?) een einde aan het feestje en kon Sassoye de resterende pijlen mee naar huis nemen. De vrienden van Dewit waren vergeten een vergunning aan te vragen.

In De Standaard zal je dat soort kritische berichtgeving over terreurzaken niet snel lezen. Journalist Filip Verhoest schrijft netjes en zonder morren op wat het gerecht en zijn bronnen bij de politie verklaren. Eén van de gearresteerde verdachten is Constant Hormans die in de jaren '90 een gevangenisstraf uitzat voor zijn rol bij gewapende overvallen. De Morgen schrijft dat “hij zijn straf al lang heeft uitgezeten” en “onlangs hertrouwd is met een advocate en een gezin met drie konderen heeft”. Wie een beetje googlet, kan zien dat deze man al eens een petitie tekende en zich daarbij voorstelde als lid van “Bloc Marxiste-Léniniste”, een organisatie die sinds eenvijftal jaar actief is in Brussel als we wikipedia mogen geloven.

Bij De Standaard googlen ze niet. “Waarom zou een gewezen figuur uit het misdaadmilieu meewerken aan een politiek-ideologische strijd?”, vragen ze zich daar samen met het gerecht af. “'Hij kan door de andere leden van de groep gebruikt zijn om aan springstoffen of wapens te geraken', zeggen speurders. 'Misschien is hij ook ingelijfd omdat hij weet hoe overvallers te werk gaan of hoe de politie reageert op aanslagen en overvallen.'” Alsof een ex-gedetineerde niet het recht heeft om (zij het folkloristische, bizarre en extreme) politieke ideeën te hebben.

Als googlende amateurspeurder kan ik de professionele speurders van het federaal parket meteen nog een aantal prangende vragen onder de neus schuiven. Waarom moest het gerecht maandenlang speuren, telefoons aftappen en mensen in de gaten houden om te ontdekken dat de verdachten contacten hebben met gearresteerde linkse militanten in Italië? De speurders hadden ook gewoon even kunnen surfen naar de website van Secours Rouge. Daar staan de adressen van de gearresteerde Italianen bijéén. De site staat ook vol met foto's en filmpjes van solidariteitsacties met de Italianen. Secours Rouge organiseerde zelfs in Brusselse Dolle Mol een info-avond over de gearresteerde Italiaanse activisten.

Waarom wordt Carette tegelijk met de anderen opgepakt, maar voor een totaal andere reden? Werd toevallig nu pas duidelijk dat hij de voorwaarden van zijn vervroegde vrijlating overtrad? Waarom stuurt het gerecht een antiterreurteam af om iemand te arresteren die in geen enkele terreurzaak wordt verdacht maar er enkel van verdacht wordt zijn voorwaarden van vervroegde vrijlating te overtreden? Wou het gerecht – door de bekendste mediafiguur van de ex-CCC-leden te arresteren – extra ampleur geven aan de zaak?

Dat laatste zou dan passen in de piste die Marc Metdepenningen van Le Soir naar voor schuift: “L’arrestation spectaculaire des ex-militants des Cellules communistes combattantes (CCC), Pierre Carette et Bertrand Sassoye, et de trois autres suspects semble s’apparenter à une nouvelle opération sacrificielle destinée à proclamer que la Belgique, oui, est pleinement engagée dans la lutte planétaire contre le terrorisme.” Even tonen dat het veelgeplaagde en bekritiseerde federaal parket met al haar bevoegdheden en middelen wel degelijk hard werkt. Als het dossier effectief even vederlicht is als het nu lijkt te zijn, zou die strategie wel eens als een boemerang in het gezicht van federaal procureur Johan Delmulle kunnen terechtkomen.

UPDATE
Aan Franstalige kant zijn er wel meer journalisten die zich vragen stellen. Hugues Le Paige (ex-RTBF en nu freelance-journalist) schrijft op zijn blog: "A une semaine du procès en cassation du DHKPC, c’est aussi une manière d’installer un certain climat, d’inquiéter l’opinion, de titiller des médias qui réagissent au quart de tour." Deze week spreekt het Hof van cassatie zich inderdaad uit in de zaak tegen DHKPC. Het federaal parket trok naar cassatie nadat het hof van beroep van Antwerpen de leden van DHKPC vrijsprak voor terroristische activiteiten.

Lees meer / 5 comment(s)

Prins Filip doet schokkende uitspraken

06.06.2008

“Opvallende uitspraken van prins Filip”, titelt De Standaard die enkele van die opmerkelijke uitspraken bundelt in een poging om toch wat nieuws te puren uit het promo-evenement van het koningshuis/de VRT. Hou u vast. Hier komen ze.

‘De dag dat het erop aankomt, zal ik er staan.’

‘De grondwet voorziet een kader. Het is aan elke koning om een eigen invulling te geven.’

‘Ik doe mijn werk met veel overtuiging. Als koning zal ik doordoen met mijn prioriteiten, maar mij aanpassen aan de omstandigheden.’

‘Ik zie dat er vraag is om elkaar te leren kennen over de taalgrenzen heen.’

Koppen holde zes maanden lang achter de prins aan voor een programma dat met veel tamtam werd aangekondigd. Voor de eerste keer zou Filip “vrijmoedig praten over zijn gezin, zijn huidige activiteiten, zijn toekomst als staatshoofd en over het land”. Zes maanden en dit zijn de meest schokkende uitspraken. Ik heb de uitzending niet gezien, maar ik vermoed dat Filip tussen door ook nog enkele minder opmerkelijke uitspraken deed. Die moeten pas schokkend geweest zijn.

Lees meer / 6 comment(s)

1 miljoen doden in Irak? De cijfers die u nooit hoort of leest

03.06.2008

De journalist Dahr Jamail van IPS komt nog eens terug op de dodencijfers in Irak. Een studie die de Johns Hopkins University in oktober 2006 liet publiceren in het gerenommeerde wetenschappelijke tijdschrift The Lancet schatte het aantal slachtoffers op 655.000. De organisatie Just Foreign Policy maakte een update van die studie en vermoedt dat er ondertussen al 1.213.716 slachtoffers gevallen zijn. Dat cijfer komt verbazend goed overeen met het resultaat van een onderzoek van het Britse Opinion Research Business (ORB). Zij concludeerden dat er wellicht 1.220.580 mensen stierven door het geweld van de oorlog. Just Foreign Policy is - zoals de naam al zegt - een organisatie met een missie. ORB is dat niet. ORB is een onderzoeksbureau dat opdrachten uitvoert voor klanten als de Britse Conservatieve partij, Morgan Stanley en Randstad.

Beide cijfers zal je nochtans niet snel zal tegenkomen in artikels over Irak. Normaal ook, zullen sommigen misschien zeggen, het cijfer van Johns Hopkins University wordt door de VS en hun Iraakse bondgenoten betwist (door de daders dus) en is ook maar een schatting. Dat klopt. De Johns Hopkins University gebruikt de 'cluster survey', een vaak gebruikte methode om te schatten hoeveel slachtoffers er vielen bij en na rampen. Diezelfde methode werd bijvoorbeeld ook gebruikt om te berekenen dat er al 200.000 slachtoffers vielen bij het conflict in Darfoer. Dat cijfer van 200.000 kent u waarschijnlijk. Het is het cijfer dat in bijna alle artikels over Darfoer opduikt (kijk maar op google).

Waarom wordt het cijfer van Iraakse slachtoffers dan bijna nooit vermeld?

Het cijfer van ORB werd slechts door vijf Amerikaanse media vermeld op de dag dat het werd bekend gemaakt. Daarna werd het natuurlijk nooit meer herhaald. De partisane organisatie Just Foreign Policy werd al helemaal weggelachen. Hoewel zij dus, zoals gezegd, een alom geprezen methode gebruikten. Dat de media nooit een 'partisaan' cijfer vermelden, is trouwens ook niet waar. Tijdens en lang na de gewelddadige rellen in Tibet bleef het cijfer van 200 doden circuleren. Het cijfer was afkomstig van de Tibetaanse regering in ballingschap die volgens de Dalai Lama in een recent interview ook maar op de hoogte blijft van de situatie in Tibet via de media en af en toe een gsm-gesprek. Het cijfer komt niet overeen met de getuigenissen van Westerse toeristen en ook niet met het onderzoek van de enige aanwezige Westerse journalist van The Economist. Ook de Chinese regering had andere cijfers. De regel dat media enkel de cijfers geven van de daders en Westerse journalisten gebruiken, geldt dus blijkbaar alleen voor Irak en andere oorlogen waar de VS bij betrokken zijn.

Misschien heeft het ook gewoon met afstomping te maken? Ik lees elke dag De Morgen en De Standaard en toch was het me ontgaan dat beide kranten geschreven hebben dat een woordvoerder van de Iraakse regering begin mei toegaf dat er bij het zes weken durende offensief van het Iraakse en het Amerikaanse leger tegen de opstandelingen in Sadr City 925 doden vielen, hoofdzakelijk vrouwen en kinderen. Of hadden onze kwaliteitskranten aan dat officiële cijfer wat meer aandacht moeten schenken dan de kleine artikeltjes van tien regels?

Meer lezen:
http://www.fair.org/index.php?page=3321

Lees meer / 4 comment(s)

Hoort, de neger spreekt

29.05.2008

Is het arrogantie? De zelfvoldaanheid van een regio die te lang aan de top stond en nu voorbijgestoken wordt door groeilanden? Begint Vlaanderen steeds meer te lijken op RSC Anderlecht? Feit is dat Vlaamse politici en het gros van de krantencommentatoren gecrispeerd blijven reageren op kritiek uit het buitenland. Blader even mee. Bijna een jaar geleden leefde iedereen mee met het lot van de kleine Angelica. Het Ecuadoraanse meisje zonder papieren stak haar arm door de tralies van 127bis en zwaaide naar haar vader die niet werd opgepakt. De Belgische vrouw van de Ecuadoraanse president Rafaël Correa kon het niet langer aanzien en haalde scherp uit naar het asielbeleid van de Belgische regering. Meteen kwam de forse reactie van Karel De Gucht. Hij riep de ambassadeur van Ecuador op het matje zoals dat heet en zei dat de kritiek van Anne Malherbe “beledigend en volledig ongegrond” was en bovendien nog eens “onaanvaardbaar” ook.

In de lente van dit jaar waagden de Verenigde Naties het om enkele bezorgdheden op te sommen in een vijfjaarlijks rapport over de strijd tegen rassendiscriminatie. "De VN zouden zich beter bezighouden met de échte problemen van de mensen. Zoals in Darfour bijvoorbeeld, of in Oost-Congo," reageerde De Gazet van Antwerpen furieus. Diezelfde krantencommentatoren én de bevoegde politici vonden het niet nodig in te gaan op de 22 punten van kritiek. Toen een Franse journalist aan premier Leterme vroeg of de Vlaamse wooncode niet discriminerend was zoals de VN suggereerde, staarde onze premier hem boos aan om hem na een lange stilte toe te brommen: “Quelle est votre question?”.

Nog een paar maanden later durfde ook de Raad van Europa een beetje kritiek te uiten op de niet-benoeming van enkele burgemeesters uit de rand van Brussel. “Absurd”, tierde minister Keulen. “Ze hebben er niets van begrepen”, schreef De Standaard. “Als hockeyspelers in een voetbalwedstrijd.”

Dat zelfde onvermogen om een dialoog aan te gaan, zien we ook in het incident met Congo. Voor de gevoeligheden van de Congolese leiders is er weinig begrip. Naar hun argumenten wordt al helemaal niet geluisterd. Op de website van president Joseph Kabila probeert woordvoerder Nzazi Mabidi uit te leggen waarom het verkeerd liep tussen Kabila en De Gucht. Hij wijt het aan de animositeit over de Chinese mijncontracten.

“Ces accords, comme on le sait, ont fait grincer et continuent de faire grincer pas mal de dents du côté de Bruxelles. Les contrats miniers signés en toute souveraineté entre notre pays et la Chine ne sont pas vus d’un bon œil par nos partenaires traditionnels qui se cachent derrière la petite Belgique qu’ils poussent en avant dans cette guerre qui ne dit pas son nom contre le Dragon asiatique. Les occidentaux voient dans cette percée que la Chine opère sur le continent noir une menace sérieuse de leurs intérêts en Afrique longtemps considérée comme leur chasse gardée.”

Even verder stemt de woordvoerder zelfs in met de kritiek van De Gucht. “Ce qu’il a voulu dénoncer en des termes discourtois n’est pas inconnu des dirigeants congolais. Ce sont les mêmes maux que le Chef de l’Etat a toujours dénoncés dans ses discours, notamment dans celui sur l’état de la nation. Mais c’est le moment, la façon, la manière de le faire de M. De Gucht que nous n’avons pas apprécié.”

Waarom proberen De Gucht en al die krantencommentaroren niet eens te antwoorden op de argumenten en kritieken uit het buitenland in plaats van meteen 'absurd' te roepen?

Lees meer / 6 comment(s)

Hebben Abou Jahjah en co diabolisering uitgelokt?

26.05.2008

Volgens Dany Neudt en Najib Chakouh van het intercultureel platform Kif Kif hebben Abou Jahjah en de AEL de hele mediahetze in de periode 2002-2003 aan zichzelf te danken. “Aanhangers van de organisatie verwijten de media vaak dat ze de AEL hebben gediaboliseerd en gemarginaliseerd. Ze vergeten daarbij meestal te zeggen dat het oppoken van sensatie en het uitdagen van journalisten aanvankelijk ook een bewuste mediastrategie was om maximale aandacht te krijgen.”

Even grasduinen door het archief van De Morgen of De Standaard leert dat dat niet klopt. Tot februari 2002 kwam Dyab Abou Jahjah alleen in de media met scherpe opiniestukken. Vanaf de eerste pro-Palestijnse betoging op 3 februari 2002 (het waren de hoogdagen van havik Sharon met ondermeer de aanval op Jenin) in Antwerpen verandert dat. Na die betoging waren er wat spanningen. Het artikel in De Standaard over die betoging vermeldt niet eens de aanwezigheid van AEL. Maar als AEL enkele weken later een nieuwe betoging aankondigt, begint de diabolisering. De dag waarop de verboden betoging moest doorgaan verschijnt het ondertussen beruchte artikel van Anne de Graaf in De Morgen over de rellenmanager waarin Abou Jahjah gelinkt wordt aan moslimterreur en antisemitisme. Op dezelfde dag publiceerde Het Volk een gelijkaardig artikel. Het Volk had de beleefdheid om ook de bron te vermelden: woordvoerder Jan-Baptist De Smet van de Staatsveiligheid. Meer daarover kan je lezen in het boek “Wie is er bang van moslims” van Ludo De Witte uit 2004 of in dit Indymedia-artikel uit 2002: “Wie is er bang van Abou Jahjah”.

Het zijn artikels die definitief de toon zetten. Het antwoord van Abou Jahjah op het artikel van Anne De Graaf werd nooit gepubliceerd in De Morgen.

Het Nederlandse Landelijk Bureau ter bestrijding van Rassendiscriminatie (vergelijkbaar met 'ons' Centrum voor gelijkheid van kansen) maakte ooit een analyse van krantenartikels uit zes Belgische en Nederlandse kranten over AEL. Enkele citaten:

“Opvallend is ook het feit dat in de Belgische dagbladen geen enkel artikel is geplaatst dat ingaat op de inhoud of de standpunten van de AEL. Ondanks het feit dat er in de onderzoeksperiode parlementsverkiezingen in België zijn geweest waar ook de AEL aan mee heeft gedaan.”

“Op basis van de geanalyseerde berichten kan de conclusie getrokken worden dat de aard van het nieuws over de AEL niet overeen komt met de visie en filosofie van de AEL zoals zij die zelf omschrijven op hun website. De aard van het nieuws heeft toch vooral betrekking op betogingen, rellen, arrestaties en beschuldigingen. Volgens de website, waar deze visie en filosofie van de AEL vermeld staan, is de AEL meer dan de radicale beweging die vooral naar voren komt in de berichtgeving.”

De conclusie van het LBR is dus niet dat AEL een foute mediastrategie had, wel dat de media geen aandacht hadden voor de boodschap van deze nieuwe beweging. Uiteindelijk is dat bij mediahetzes meestal het geval. De slachtoffers van zo'n hetze zouden natuurlijk wel gebaat zijn met een behoorlijke mediatraining, maar aan de kern van de zaak kunnen ze weinig veranderen. Dat kon de oerdegelijke en rustige ABVV'er Xavier Verboven niet toen hij tijdens het generatiepact plots de onverzettelijke, stakingsverslaafde 'Xavier Ambras' werd. Zo kon Indymedia.be er ook niet aan doen dat De Morgen in 2001 schreef dat Indymedia.be-reporters “eerst met stenen gooien om vervolgens terug achter hun klavier te kruipen en te melden dat er...rellen waren”. Kif Kif kan maar hopen dat ze zelf nooit eens in het vizier komen van rellerige journalisten.

Lees meer / 5 comment(s)

Ongeziene media-onzin rond treinstaking

20.05.2008

Kijk eens aan. Het valt allemaal nog mee. “De verwachte chaos blijft uit”, titelt de website van De Standaard. “Verwachte fileproblemen blijven uit”, zegt deredactie.be van de VRT. Hoe kan dat nu? Gisteren stond er op de voorpagina van De Standaard: “Morgen is het fileleed niet te overzien”. Vanmorgen staat er nog: “De staking van 40 miljoen”. Dat cijfer van 40 miljoen euro is afkomstig van minister van Economie Vincent Van Quickenborne die dat liet uitrekenen.

Hoe komt Van Quickenborne aan dat cijfer? In het Radio 1-programma De Ochtend legde hij het uit. “Dat is het gemiddeld uurloon vermenigvuldigd met het tijdverlies.” Maar hoe weet Van Quickenborne wat het totale tijdverlies is (er wellicht verkeerdelijk van uitgaand dat de werknemers dat verlies niet gewoon moeten inhalen door wat langer te werken)? Van Quickenborne: “Dat is gebaseerd op de cijfers van de kranten en wie ben ik om te twijfelen aan de kranten.”

Zo gaat dat dus. Een twijfelachtige (en achteraf bekeken verkeerde) voorspelling haalt de voorpagina van de kranten. Een minister doet op basis daarvan een nieuwe voorspelling en haalt daarmee ook de voorpagina. Gaat De Standaard morgen schrijven: “Excuses, we hebben ons vergist”. Weinig waarschijnlijk. Het doet me denken aan die duizenden sekteleden in Kinshasa die bij de milleniumovergang drie dagen lang gebeden hebben omdat ze er van overtuigd waren dat de wereld zou vergaan. Toen op 1 januari de zon gewoon weer opkwam, zeiden ze zonder te verpinken: “Oef, onze gebeden zijn niet voor niks geweest.”

Ja, die mediastormen. Redacties raken er stilaan verslaafd aan. Evenementen waar je tientallen artikels kan aan wijden en ganser bijlagen mee kan vullen. Op zo'n momenten kan je de grootste onzin verkopen. Op zo'n moment kan Martine Tanghe het nieuws openen met de zin: “Heel Oostenrijk is in shock na een nieuwe incestzaak”. Een totaal onwetenschappelijke uitspraak die dan de inleiding vormt voor een lawine aan invalshoeken en uitwijdingen. Even later moet de VRT-correspondent in Oostenrijk dan verbaasd vaststellen dat de Oostenrijke kranten in vergelijking met de VRT opmerkelijk weinig aandacht besteden aan de zaak. “Misschien zijn ze beschaamd?”, probeerde hij nog. De Standaard is tegenwoordig ook goed in mediaheisa's. Toen op 2 mei enkele winkels, bedrijven en overheden de brug maakten, stuurde de krant een heuse survivalgids rond.

Mediastormen betekenen stortbuien van non-nieuws. Het echte nieuws raakt daardoor in de verdrukking. Doe zelf eens navraag in uw omgeving en vraag waarom de werknemers van de NMBS zo massaal staken (bij de vakbonden stemde 95 tot 100 % van de achterban tegen het voorakkoord). Bruno Huygebaert kiest op Radio 1 voor een serieuze journalistieke aanpak en zet bijna onverstoorbaar de redenen voor de staking op een rijtje, maar zijn bijdrage is maar een fractie van het non-nieuws en gaat verloren in de berichten over de minder lange files dan verwacht.

Eén nochtans niet onbelangrijke betrokkene blijft helemaal buiten beeld. De stakende spoorwegman/vrouw. Met 37500 zijn ze vandaag. Indymedia.be vond ze wel: http://www.indymedia.be/nl/node/27618

Lees meer / 9 comment(s)