Jan Van der Poorten01 februari 2010 – 11:44

27 februari 1997, sluiting Renault Vilvoorde. (-3.100 werknemers)
1 oktober 2003, herstructurering Ford Genk. (- 3.000 werknemers)
21 november 2006, herstructurering Volkswagen Brussel. ( -3.600 werknemers)
21 januari 2010, sluiting Opel Antwerpen. (- 2.600 werknemers)

De sluiting van OPEL Antwerpen heeft niks te maken met de competenties van de werknemers noch met de rentabiliteit van de fabriek. De sluiting vloeit voort uit de economische logica, zegt crisismanager Nick Reilly, verantwoordelijk voor OPEL in Europa.

De zoveelste herstructurering of sluiting van een industriële activiteit in ons land. Ondanks het feit dat mijn collega werknemersvertegenwoordiger er alles aan gedaan hebben om het onheil te voorkomen, heeft het niet gebaat. Toch mijn respect aan het adres van de vakbonden want zij zijn het die de kat de bel aangebonden hebben en het dossier op de tafel van alle verantwoordelijken gelegd hebben. De aanval als verdedigingsstrategie.

En ik leg de verantwoordelijkheid niet bij de Vlaamse of federale regering zoals velen doen bij een sociaal drama. Zij hebben zich ook mooi geprofileerd in dit dossier. Nu is het duidelijk voor iedereen dat de politiek geen enkele vat nog heeft op de kracht van de multinationale ondernemingen. En zij die denken dat het zo niet is hebben er terug niets van begrepen.

Maar al deze woorden brengen ook geen zoden aan de dijk voor de duizenden getroffen gezinnen in dit dossier. Want het gaat hier niet alleen om de sluiting van OPEL Antwerpen maar ook over de keten van toeleveranciers die er direct en indirect aan verbonden zijn en die er dikwijls alleen voor staan omdat de aandacht nu eenmaal gefocust is op de duizenden OPEL werknemers. Maar iedere arbeidsplaats die verloren gaat is een sociaal drama voor de betrokken arbeider of bediende. Ongeacht waar die werkt.

De taak van de vakbonden bestaat er nu in om een via de wet-Renault een alternatief te formuleren voor de aangekondigde sluiting. Daarna starten de onderhandelingen voor een sociaal plan.

In werkelijkheid komt dit overeen met zoeken naar middelen voor de getroffen werknemers via de gekende kanalen. Brugpensioen en financiële compensaties.

Zullen de rechtse politici en de verantwoordelijken van de werkgeversorganisaties, die enkele weken terug pleitten voor de afschaffing van het brugpensioen, morgen de moed hebben om hun discours te herhalen voor een algemene vergadering van het getroffen personeel? Ik denk het niet. Want het ontbreekt hen aan politieke moed om oog in oog te staan met mensen wier toekomst door een pennentrek verandert in een mist van onzekerheid.

Wat dient er te gebeuren voordat de werkende klasse, arbeiders en bedienden, zich gaat realiseren dat we ons als schapen laten leiden naar de slachtbank. Dat we afhankelijk zijn van beslissingen van enkelen die ervoor zorgen dat het economisch systeem kost wat kost behouden blijft. Ondanks financiële crisissen en miljarden verliezen. Verliezen die toch iedere keer door de werkende klasse terug verdiend moet worden.

Wanneer worden wij wakker? Wanneer gaat iedereen die dagelijks gaat werken beseffen dat onze “rijkdom” slechts afhankelijk is van het feit of we werk hebben of niet! Wanneer gaan we onze krachten bundelen om ervoor te zorgen dat er een einde komt aan de heerschappij van enkelen. Gesteund door goed betaalde CEO’s en hun leger huurlingen die hun lichaam en ziel verkocht hebben om dit systeem te behouden. Mensen voor wie het woord ‘solidariteit’ zoveel betekent als “wanneer ik het maar goed heb”

Om dit systeem te beschermen hebben ze een gans arsenaal aan instrumenten om ervoor te zorgen dat het zo blijft. Een politiek apparaat dat zijn wetgeving zodanig opstelt dat het Kapitaal zonder blikken en blozen mag profiteren van alle voorzieningen die hen ter beschikking worden gesteld. Een leger dat er moet voor zorgen dat iedereen binnen de lijntjes blijft lopen. Een politiemacht die erop toeziet dat de wetten worden toegepast. Een politiek van verdeel en heers om er zeker van te zijn dat iedereen wel iets anders vindt om zich te kunnen onderscheiden van een ander.

Blanken versus kleurlingen, Vlamingen versus Walen en Brusselaars, arbeiders versus bedienden, gezonden versus zieken, werkenden versus werklozen, vrouwen versus mannen, jongeren versus ouderen, enz.…

Onze maatschappij wordt gevoed door individualisme, racisme en egoïsme met als doel ervoor te zorgen dat er nooit een echte solidariteit ontstaat tussen iedereen die moet werken om te kunnen leven. We moet beseffen dat zolang de heersers erin slagen om ons te verdelen, zij de enigen zijn die er profijt uit trekken.

Zolang wij aanvaarden dat, in naam van een economische logica, duizenden gezinnen in de miserie gestort worden, zullen we schapen blijven die dagelijks naar de slachtbank gevoerd worden.

Arbeiders en bedienden STA OP!

Word wakker uit deze kunstmatige verdoving die ons al tweehonderd jaar overheerst en die het verloop van ons leven bepaald.

We moeten strijden voor een nieuw “ISME”. Een isme dat het oude vervangt en gebaseerd is op sociale gelijkheid, rechtvaardigheid en solidariteit. IJveren voor een maatschappij waar de economie ten dienste staat van de bevolking en niet omgekeerd. Waar hebzucht, winstbejag en moordende concurrentie de motor niet zijn van een samenleving. Waar sociale uitsluiting taboe is en waar iedereen een maatschappelijke functie en verantwoordelijkheid heeft en opneemt. Waar milieuzorg en ecologie primeert en waar iedere mens onafhankelijk maar samen moet functioneren in functie van de wereld die we onze kinderen willen nalaten.

Wat er ook gebeurd en welke financiële compensaties er ook onderhandeld worden door de vakbonden, toch blijven zij slachtoffer van het winstbejag van een onmenselijk economisch beleid dat Kapitalisme heet. Geen enkele premie kan je arbeidsplaats vervangen, wat er ook gezegd wordt.

Steun en respecteer de getroffen werknemers van sluitingen en herstructureringen want zij zijn NIET verantwoordelijk voor wat hen wordt aangedaan.

Ik weet wat het betekent om geconfronteerd te worden met een beslissing waar je met duizenden machteloos tegenaan moet kijken en moet proberen een “oplossing” te zoeken ook al weet je dat die er niet is.

Mijn steun en solidariteit hebben jullie volledig.

Jan Van der Poorten is ABVV-hoofddelegee bij AUDI Brussels.