christophe
Naam
christophe callewaert
Topic(s)
sociaal nieuws, sociale bewegingen, vakbonden, media
About christophe
Internetjournalist (°1973)
Gewoond in Ruiselede, Tielt, Gent en Brussel
Berichten
christophe's blog
6000 bezoekers per dag op Indymedia.be
05.06.2007
Mensen die schrijven op Indymedia.be, weten graag hoeveel hun artikels gelezen worden. Daarom hier nog eens kort een overzicht van de maand mei. In die maand werd Indymedia.be 164.711 keer bezocht. Tijdens weekdagen ligt het gemiddelde bezoek rond de 6000. We gebruiken een telmethode die ongeveer hetzelfde meet als de CIM-cijfers, behalve dan dat wij IP-adressen tellen. Dat betekent dat mensen op kantoor of in een gezin met verschillende computers die Indymedia.be elk apart bezoeken, slechts één keer worden meegeteld. Het werkelijke aantal bezoekers ligt dus nog wat hoger.
Indymedia.be heeft ook een zeer ijverig publiek. In totaal werden maar liefst 655.730 pagina's geraadpleegd. Dat is meer dan vier artikels per bezoeker. In totaal veroorzaakte dat 209 gigabyte dataverkeer. Dat heeft ondermeer ook te maken met de stijgende populariteit van de videofilmpjes die op Indymedia.be worden gepost.
Echte kijkcijferhits waren er niet afgelopen maand. Wel werden de fotoreportages over 1 mei, de lesbian and gaypride en het weekend van de scouts vaak aangeklikt. Ook het opiniestuk van Jan Blommaert werd veel gelezen. Opvallend ook is dat de berichtgeving over Opel hoog scoort. Het bevestigt het beeld van de werknemers die een ganse maand in onzekerheid leefden en dan maar zelf op zoek moesten naar informatie over de toekomst van hun fabriek. Het artikel over de recente aankondiging van 900 extra ontslagen werd ook gretig rondgemaild via de website.
In bovenstaande afbeelding ziet u de statistieken van de eerste elf dagen van juni. Dit zijn de cijfers van Indymedia.be. Daarnaast is er ook nog het archief dat dagelijks meer dan duizend bezoekers heeft. Dat getal danken we aan google.
| Bijlage | Grootte |
|---|---|
| senioren3.jpg | 11.64 KB |
| stats.jpg | 49.65 KB |
De Electrabel-files: straffe onderzoeksjournalistiek in Panorama
04.06.2007
Wie gisterenavond niet voor tv zat of een andere zender dan Canvas had opstaan, kan nog tot zondag de schade inhalen op de website van de VRT. Panorama leverde een verbluffend staaltje van onderzoeksjournalistiek af. In de reportage kan je zien hoe Electrabel slapend rijk wordt met woekerprijzen voor energie, hoe het bedrijf elke poging om onze energie wat groener te maken dwarsboomt en hoe politici van allerlei gepluimte hen daar bij gretig helpen.
Bij gemeenteraadsleden uit Mol was een duur etentje in een visrestaurant in Antwerpen genoeg om hun stemgedrag te veranderen en zo de gemeente 18 jaar lang 30 miljoen BF per jaar doen verliezen. Bij Verhofstadt en de regering moest er wat meer boter bij de vis. De regering kreeg enkele cadeautjes die ze konden uitdelen aan de bevolking en bovendien beloofde Electrabel om de prijzen niet te verhogen voor de verkiezingen.
De makers hadden ook het lef om Verhofstadt kritisch aan te pakken. Zijn weigering om te antwoorden wordt gewoon naakt in beeld gebracht. Een tweede interview kregen ze niet meer.
Maar kijk vooral zelf:
Alleen spijtig dat de onthullingen uit de reportage niet doordrongen tot het tv-journaal. Er zat meer dan één scoop in de uitzending. Blijkbaar werkt de crossmediale samenwerking enkel voor dingen als Eurosong, De Slimse Mens en de Diamond tennisgames.
McDonalds moeit zich nu ook met ons taalgebruik
25.05.2007
Als het van McDonalds afhangt, mogen we het binnenkort niet meer hebben over McJobs of hamburgerjobs (zoals de term in het Nederlands bekend is). De fastfoodmultinational lanceerde een petitie om de definitie in de Oxford English Dictionary (zeg maar de Engelse Vandale) aan te passen. Nu staat er dat een McJob "an unstimulating low-paid job with few prospects" is. "Achterhaald en beledigend", klinkt het bij McDonalds.
Volgens datzelfde woordenboek dook de term vanaf 1986 op in het taalgebruik (ondermeer in een artikel in The Washington Post). De (overigens geweldige) roman Generation X van Douglas Coupland droeg bij aan de populariteit van de term. In de vaak hilarische verklarende woordenlijst achteraan het boek verklaart Coupland McJob als "a low-pay, low-prestige, low-dignity, low benefit, no-future job in the service sector. Frequently considered a satisfying career choice by people who have never held one". McJob verwees toen al niet meer specifiek naar een job bij McDonalds want geen van de drie hoofdpersonages werkt in een hamburgerrestaurant, wel in cafés en bars.
In 2003 probeerde McDo al eens om de term uit de Merriam-Webster's Collegiate Dictionary te krijgen. McDonalds dreigde toen zelfs met een rechtzaak. Het bedrijf heeft de term McJobs immers geregisteerd als handelsmerk van haar trainingsprogramma voor mensen met een handicap.
Wie het boek van Coupland leest, weet dat de term actueler is dan ooit. Coupland beschrijft de eerste generatie jongeren die het slechter heeft dan hun ouders. Hun ouders werkten hun hele leven lang bij IBM, zij hebben de keuze tussen een yuppiebaan bij een bedrijf waar ze 14 uur per dag hun geweten moeten uitschakelen of een onderbetaalde en onzekere job in een hamburgertent. Misschien dat het in België nog niet zo'n vaart loopt, maar het is een keuze die veel jongeren wel zullen herkennen.
Een woordenboek registreert het taalgebruik. Als Vandale een woord opneemt, is dat omdat het woord algemeen aanvaard wordt in het dagelijkse taalgebruik. McDonalds moeit zich hier dus met het taalgebruik, met onze cultuur. Een typisch voorbeeld van ... juist ja: McDonaldisering.
| Bijlage | Grootte |
|---|---|
| mcjob.jpg | 59.42 KB |
"Milieustandpunten van Vlaams Belang krijgen 9 op 10 van werkgevers"
18.05.2007
In de aanloop naar de verkiezingen peilt het weekblad Trends naar de standpunten van de Vlaamse ondernemers. Het blad legt de wensen van de ondernemers vervolgens naast de partijprogramma's. In een eerste peiling naar de milieustandpunten blijken ondernemers op dezelfde lijn te zitten als het Vlaams Belang.
Het weekblad Trends mailde een enquête naar 14.396 bedrijven uit de Trends Top 30.000 en kreeg 1121 antwoorden terug. Uit de antwoorden op de vragen over milieu en klimaat blijkt dat 63% de kernuitstap wil opheffen; 57,5% is geen voorstander van CO2-heffingen; 77,8% van de Vlaamse ondernemers vindt dat de publieke sanering van vervuilde bedrijfsterreinen het tekort aan industriegronden kan oplossen en een nipte meerderheid vindt de aanstelling van een federale klimaatminister niet nodig.
En voor wat het waard is: Trends toetste de wensen van de ondernemers aan de verkiezingsprogramma's van de partijen en gaf het Vlaams Belang 9 op 10. Spirit kreeg 6 op 10. CD&V scoorde een vijf, Open VLD en Groen! een vier. SP.A haalde 3 op 10. N-VA heeft het minst ondernemersvriendelijke milieustandpunt en haalde amper 2 op 10.
Trends, van de Vlaamsgezinde en wel heel rechtse directeur Frans Crols, lijkt hier Open VLD en vooral N-VA een tik op de vingers te geven. Anderzijds klopt het wellicht wel dat het negationistische klimaatstandpunt van het Vlaams Belang het dichtst aanleunt bij dat van Crols.
“Ik rijd nog jaren verder met mijn verdieselde Opel Zafira zonder roetfilter als Kris Peeters, Vlaams milieuminister, hem niet zelf komt installeren en volledig betaalt, en zolang autorijden niet op de bon komt van de milieupolitie,” schreef die onlangs op zijn blog.
Ook het Vlaams Belang vindt de hele klimaatheisa onzin. De partij heeft het over de “fameuze” klimaatverandering en noemt dat een “omstreden fenomeen”. Voorzitter Vanhecke noemt de klimaatverandering de “bliksemafleider voor de échte problemen”. En VB-medewerker Björn Roose voert al enkele maanden een kruistocht tegen de klimaatbelievers.
Het sociaal pact: de primeur van de premier
17.05.2007
Wellicht ging het zo.
“Je kan geen twee keer het nieuws beheersen met dezelfde maatregelen.”
“Stel dan iets anders voor.”
“Maar wat dan?”
“Hoe noemen wij zo'n reeks maatregelen?”
“Een pact?”
“Het is Rerum Novarum, dus noem het een sociaal pact!”
“Briljant.”
Vervolgens belde de campagneploeg van Verhofstadt naar De Standaard. Twee vliegen in één klap. Dankzij de synergieën in de Vlaamse pers haalde hij zo de voorpagina van een kwaliteitskrant én de tweede grootste populaire krant (Het Nieuwsblad). Met een exclusief interview. Dat vervolgens al even exclusief in Voor de dag zit op radio 1 en de rest van de dag op het radionieuws. Waarna 's avonds ook Ter Zake niet kan achterblijven.
Zegt Verhofstadt iets nieuws? Nee, hij herkauwt de punten uit zijn eigen verkiezingsprogramma (lastenverlaging, werknemersbonus bij goede bedrijfsresultaten, invoeren van de loopbaanrekening). Hij somt enkele dossiers op die nu op de onderhandelingstafel van de vakbonden en werkgevers liggen (resultaatgebonden voordelen, gelijkschakeling bedienden- en arbeiderstatuut, vakbondsvertegenwoordiging in kmo's).
Daarnaast doet hij ook nog één haastig neergepend voorstel dat een variant is van een bekend standpunt. “De vakbonden hebben baat bij de werklozen want ze verdienen geld aan de uitbetaling van de uitkeringen. Laat ze dus iets anders doen met dat geld: werklozen aan het werk helpen.”
Het volstaat eens te bladeren door Visie, het weekblad van het ACW. In het Brusselse nummer van deze week staat toevallig een hele pagina over de werkzoekendenwerking van ACV-Brussel. De vakbond bezoekt samen met werkzoekende 50-plussers bedrijven waar oudere werknemers nog een kans maken, helpt hen solliciteren en laat ze kennismaken met diensten als de werkwinkel en de VDAB. Wie een beetje rondsurft merkt dat de ABVV-jongeren hun leden warm proberen te maken voor deeltijds leren en werken.
Het is begrijpelijk dat Verhofstadt dat soort blaadjes niet leest. Maar misschien zouden de journalisten dat wel beter doen. Dan zouden ze die primeur van de premier schouderophalend naast zich neer kunnen leggen. “Guy en Noël, kom met iets straffers als jullie onze voorpagina willen halen.”
Iedereen kan schrijven!
11.05.2007
Kan iedereen een degelijk artikel schrijven? Ja, dat denken wij hier wel bij Indymedia.be en GetBasic vzw. Communiceren kan (bijna) iedereen. We doen het ook voortdurend: niet alleen door te spreken, maar dankzij de nieuwe technologieën ook door te schrijven. Iedereen sms't, chat en mailt er op los.
Toch zijn veel mensen bang als ze plots gevraagd worden om iets te schrijven. Niet dat ze niets te vertellen hebben, maar geschreven teksten roepen vaak een soort heilig respect op. Tijdens de workshop bloggen hebben we de structuur van een goed artikel leren doorzien. Eénmaal een redacteur haar/zijn informatie verzamelt heeft, volgt zij/hij ook maar enkele regels om een begrijpelijk artikel te schrijven. Een paar van die basisregels vind je terug in de schrijftips van Indymedia.be (het resultaat van enkele jaren feedback op ingezonden artikels).
Tijdens de eerste avond van de workshop hebben we al meteen dit artikel geschreven:
Aviapartner staakt na zwaar arbeidsongeval
Een mooi gestructureerd en afgewerkt artikel.
Op een volgende avond zijn we er op uit getrokken om interviews te verzamelen op de massatrouw in Sint-Niklaas. Dit was het resultaat: http://www.indymedia.be/nl/node/8053.
Tijdens een laatste sessie kwamen er ook nog enkele technische kwesties aan bod: hoe maak je nu een blog, hoe kan je met enkele HTML-kneepjes wat lay out toevoegen aan het stukken op Indymedia.be, enzovoort.
Alleen bleef één van de deelnemers met een probleem zitten. Ze kan het zo goed uitleggen als ze gewoon mag babbelen, maar geef haar een blad papier en de woorden drogen op. We hebben dat opgelost door haar haar eigen verhaal te laten inspreken op band (of mp3-spelertje) en daarna uit te schrijven. En zowaar: het leverde een mooie tekst op.
Deze workshop gaan we zeker herhalen. Ben je geïnteresseerd? Stuur dan een mailtje naar gb@getbasic.be
Vroeger hebben we ook al workshops 'journalistiek' en 'onderzoeksjournalistiek' georganiseerd. Daarin gaat het dan niet zo zeer over 'hoe produceer ik een artikel?', wel over hoe je informatie verzamelt, hoe je je bronnen checkt en afweegt. Ook die workshops worden zeker ooit nog herhaald.
Meer bezoekers voor Indymedia.be
10.05.2007
Mag dat? Nieuws over Indymedia.be op de mediablog? Allez, voor die ene keer dan want er is goed nieuws. Het (voorlopig toch nog) typische Belgische lenteweer jaagt mensen weg van de terrasjes en parken en terug achter de computer. En dat merken we aan onze bezoekerscijfers. De voorbije dagen zakte dat cijfer niet onder de 5000 bezoekers per dag en af en toe is er zelfs een piek boven de 6000. Die bezoekers lezen ook veel: nooit minder dan 15.000 pagina's per dag. We hanteren een redelijk conservatieve meetmethode die gelijkaardig is aan de CIM-methode. Bemoedigende cijfers omdat ze tot stand komen zonder enig reclamebudget. Maar we zijn er ook van overtuigd dat het nog veel beter kan: door nog meer en betere bijdragen van u, burgerjournalisten, door u, lezers die artikels kunnen doormailen naar geïnteresseerde lezers die de site nog niet kennen en natuurlijk mag u ook altijd de website steunen zodat we in de zomer enkele festivals kunnen doen om Indymedia.be nog breder bekend te maken.
De primeur van Leterme
07.05.2007
“De uitstoting van oudere journalisten – wegens 'te duur' – legt een zware hypotheek op het collectieve geheugen van redacties. En dat laat gehaaide communicatiestrategen en spindoctors des te makkelijker toe om hun gekleurde boodschappen in de nieuwskolommen en programma's te krijgen.” Dat schreef Pol Deltour van de journalistenbond donderdag naar aanleiding van de Internationale dag van de persvrijheid.
Zondag was het weer zover. Al lag het niet aan de jonkies want ook de ervaren journalisten lieten zich collectief rollen. Het ging zo: Leterme, die hier wellicht zijn eigen spindoctor is, had enkele communicatieproblemen. Als kandidaat bij de federale verkiezingen verbrak hij zijn eigen beloftes, hij wou liever op zijn vertrouwde manier campagne voeren (lintje hier doorknippen, handje daar schudden) zonder vervelende vragen over de inhoud van zijn programma en hij had geen zin in een vroege strijd met Verhofstadt en de andere kandidaatpremiers.
Door zo lang te verzwijgen dat hij de senaatslijst trekt, loste hij al die problemen op en zorgde hij er ook nog eens voor dat hij wekenlang in commentaarstukken opdook met speculaties over zijn toekomstplannen en grote theorieën over zijn drijfveren om die nog niet bekend te maken.
Handig gespind dus en niemand die hem een strobreed in de weg legde. In de Zevende Dag mocht hij enkele weken geleden na drie moeilijke vragen die hij handig ontweek, afsluiten met zijn pronostiek voor Parijs-Roubaix (“zal een noeste Vlaming winnen?”). Op de dag der bekendmaking kreeg Het Nieuwsblad op Zondag de primeur. “In een exclusief gesprek met onze krant”, klonk het daar. “In een exclusief interview met onze redactie”, schreef De Standaard die exact hetzelfde interview op haar website plaatste. Bij de bakker lag ook een gratis editie van het CD&V-blad Wij. Even later was Leterme al even exclusief op de radio en tv. Een dag en een nacht later hebben alle kranten een interview.
Een klein actietje van de verzamelde pers zou mooi geweest zijn. Even besluiten om niet mee te doen aan het spincircus. Natuurlijk is de kandidatuur van Leterme nieuws, maar klein nieuws dan want iedereen wist het al. Zo net genoeg voor een éénkolommer.
"Reclamecijfers (Vlaamse) kranten daalden met 15 tot 25 procent in 2006"
04.05.2007
Naar aanleiding van de Internationale dag van de persvrijheid (op 3 mei) maakte Pol Deltour (nationaal secretaris van de Journalistenbond) een swot-analyse van de Belgische journalistiek. Deltour lijkt zich zorgen te maken over wat hij de 'strak-economische focus van veel mediamanagers' noemt. Die zorgt er voor dat veel journalisten zich snel overwerkt en onderbetaald voelen. De gemiddelde journalist houdt het ook maar 11 jaar vol in het vak.
Het uitpersen van journalistiek talent heeft ook gevolgen voor de kwaliteit van de media. De spindoctors rukken op en botsen op te weinig weerstand. “De uitstoting van oudere journalisten – wegens 'te duur' – legt een zware hypotheek op het collectieve geheugen van redacties. En dat laat gehaaide communicatiestrategen en spindoctors des te makkelijker toe om hun gekleurde boodschappen in de nieuwskolommen en programma's te krijgen,” aldus Deltour.
Door de sterk dalende reclameinkomsten dreigt de druk nog toe te nemen. Volgens Deltour zou er sprake zijn van “min 15 of zelfs min 25 procent in 2006”. “Dat dreigt tot nieuwe saneringen te leiden, die onvermijdelijk gaan wegen op de kwaliteit van het nieuwsproduct. Uitgevers en omroepdirecties gaan in dat verband ook steeds meer concentraties aan, zowel met andere mediabedrijven als intern. Dit brengt dan weer het pluralisme in het klassieke mediabestel in het gedrang.”
Deltour ziet heil in krachtige redactiestatuten die “de onafhankelijkheid van de redacties moeten vrijwaren”.
Commercieel monopolie op Vlaamse radiomarkt
03.05.2007
De Vlaamse media zijn opnieuw wat minder divers. De Vlaamse MediaMaatschappij (VMMa), eigenaar van Q-Music en VTM, neemt 4FM over. Daardoor is er maar één speler meer op de commerciële radiomarkt. Het marktaandeel van VMMa bedraagt 23,3 procent. Zelfs de grootste andere commerciële speler, Top Radio, heeft een aandeel van minder dan één procent.
Het kan snel gaan. Enkele jaren geleden wonnen 4FM en Q-Music de twee beschikbare landelijke radiolicenties waardoor de VRT voor het eerst landelijke commerciële concurrentie kreeg. Voorwaarde was toen nog dat de twee commerciële zenders nooit onder de vleugels van één bedrijf mochten komen.
Vijf jaar later ziet het Vlaamse medialandschap er anders uit. VMMa (met als aandeelhouders Van Thillo's De Persgroep en Roularta van Rik De Nolf) is een stuk agressiever geworden. In de aanloop naar de nieuwe beheersovereenkomst met de VRT gingen ze zich steeds nadrukkelijker roeren. VMMa sleepte heel wat uit de brand: de vijfminutenregel voor kinderreclame sneuvelde, de VRT krijgt minder middelen zodat ondermeer de digitale ambities werden teruggeschroefd én de Vlaamse regering besliste dat de twee landelijke stations toch onder één dak mogen komen.
Nog geen jaar later is het zover. 4FM en Q-Music werkten na de overname van 4FM door de Nederlandse mediamoghul John de Mol al nauw samen. Ze deelden zelfs de reclameregie. Veel zal er dus niet eens veranderen. Mediaminister Geert Bourgeois klopte gisteren nog even op tafel en eist dat “er verschillen blijven bestaan in programmering, look and feel en doelpubliek”, aldus Belga. Tja, alsof VMMa ooit de ambitie gehad heeft om twee zenders te maken die perfect op elkaar lijken.
| Bijlage | Grootte |
|---|---|
| monopoly.jpg | 25.41 KB |
Slangen in het nauw
25.04.2007
Mensen in het nauw doen de vreemdste dingen. Sommigen verzinnen bijvoorbeeld gekke excuses. Frank Vandenbroucke (de wielrenner) zei dat de dopingproducten in zijn koelkast eigenlijk voor zijn hond bestemd waren. Anderen slaan wild om zich heen. Oud-collega-coureur van Vandenbroucke Lance Armstrong is zo iemand. Wie het waagt de zevenvoudige tourwinnaar aan doping te linken, heeft meteen een reusachtige schadeclaim aan zijn been. Van de auteurs van “L.A. Confidential - the secrets of Lance Armstrong” eist hij maar liefst 2 miljoen dollar.
VLD-strateeg Noël Slangen kiest duidelijk voor de tweede strategie. Het weekblad Knack kijkt na een reeks kritische artikels aan tegen een schadeclaim van een kleine 4 miljoen euro. Omdat de redactie van Knack niet meteen geïntimideerd lijkt schakelt Slangen een versnelling hoger. In zijn tweewekelijkse column in De Morgen laat hij voor één keer niet zijn licht schijnen op de actualiteit, maar schrijft hij een scheldtirade tegen Knack en Roularta-baas Rik De Nolf, de eigenaar van het blad. Leuk dat De Morgen zijn commentaarpagina's nu ook openzet voor mensen die er hun persoonlijke vetes willen uitvechten.
Slimme zet van Slangen of eerder een communicatieve miskleun, daarover gaat het debat nu (zie De Morgen van dinsdag 24 april). Daarmee lijkt Slangen alvast toch al één doel bereikt te hebben. Het gaat niet meer over zijn eventuele misstappen wel over de manier waarop hij er over communiceert. Wat Knack in de toekomst ook schrijft, het zal gezien worden als de volgende aflevering in het oorlogje met Slangen en bij uitbreiding de hele VLD.
Wie echter de scheldwoorden schrapt uit de column van Slangen houdt bitter weinig argumenten over.
1. Knack zou het enkel hebben over zaken die tussen 5 en 15 jaar oud zijn. Dat gaat ook op voor pakweg Michel Fourniret en is dus niet echt een sterk argument.
2. “In één zaak werd ik vrijgesproken,” schrijft Slangen. Knack scoort hier een punt want het publiceert het vonnis op haar website. Slangen werd niet vrijgesproken. Hij werd in 2004 veroordeeld tot 20 maanden cel met uitstel, maar ontsnapte een jaar later aan die straf omdat de rechter in beroep oordeelde dat de feiten verjaard waren.
3. Niet in de column maar wel in een reactie van het bedrijf van Slangen werd gesteld dat Knack in het zand beet voor de rechter. Knack spreekt dat tegen. Geen idee wie gelijk heeft, maar dat moet toch makkelijk te checken zijn.
4. Een andere zaak (genoemd naar EcoConsult, het bedrijf dat naast een overheidsopdracht greep die volledig op maat was gemaakt van het bedrijf van Slangen en daarom geannuleerd werd toen bleek dat concurrent EcoConsult met de beste punten uit de vergelijking kwam) zou afgesloten zijn. Knack probeerde dat te checken bij de procureur, maar die antwoordde naar verluidt enkel dat hij heel voorzichtig moet zijn gezien het 'delicate karakter van de persoon rond wie dit onderzoek draait'.
In de rest van de column gaat het over de stukken van Koen Meulenaere. Die schrijft elke week een column op de laatste bladzijden van Knack waarin hij fictie mixt met schijnbaar echte feiten uit het privé-leven van politici en bekende Vlamingen. Slangen lijkt daarmee de 'slachtoffers' van Meulenaere aan zijn zaak te willen linken hoewel hij zelf niet eens een hoofdpersonage is in die column.
Slangen sluit zijn stuk af met een sneer naar Rik De Nolf, die als een Berlusconi over de politieke oriëntatie van het blad zou waken. België heeft nu dus twee Berlusconi's want Vlaamse Berlusconi is een predicaat dat eerder al op Christian Van Thillo werd geplakt. Meteen een reden voor Walter Pauli om in zijn pen te kruipen en een stuk te schrijven over de mythe dat Van Thillo zich zou moeien met de nieuwsselectie en de inhoud van De Morgen. Natuurlijk doet Van Thillo dat niet. Dat doen Jaak Smeets (binnen het directieteam van Van Thillo verantwoordelijk voor de redactionele aangelegenheden van de kranten en magazines) en de hoofdredacteur met zijn nauwste medewerkers wel voor hem. Zo zal het ook wel lopen bij Knack, al lijkt dat blad net iets minder gezagsgetrouw dan de andere media in Vlaanderen. Daarom wellicht ook dat Slangen nu het groot geschut boven haalt. De raad van bestuur van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) noemt dat terecht een “intimidatiepoging waarmee Slangen enkel maar de bedoeling heeft elke kritische persstem over hemzelf te fnuiken”.
Over de nieuwe website (www.meneerrik.be) van Slangen die een forum moet zijn over de journalistieke deontologie merkt de VVJ fijntjes op dat “dat intussen bijna vijf jaar geleden de Raad voor de Journalistiek al met dit doel werd opgericht”. Op de website staat voorlopig enkel de column uit De Morgen. En het ziet er niet naar uit dat daar in de toekomst veel materiaal zal bijkomen.
| Bijlage | Grootte |
|---|---|
| IMG_3729pvda.jpg | 12.63 KB |
| filmpje.jpg | 69.27 KB |
Welk groot maatschappelijk debat hebben de media de voorbije week ook al weer gevoerd?
21.04.2007
Wat een helse mediaweek alweer voor commentaarschrijvers. Van wilde stakingen tot nog eens een voorbeeld van onze falende justitie, het was moeilijk kiezen voor de neringdoeners die hun brood verdienen met hun mening. Voor de meeste journalisten was het in de eerste plaats een frustrerende week. Het begon vorige vrijdag al. Veiligheidslui op de luchthaven leggen het werk neer in een aanslepend conflict met hun oversten. Op zo'n moment ligt het scenario klaar. Journalisten reppen zich naar de luchthaven om beelden te schieten van radeloze toeristen. Wie wil weten waarom werknemers zo boos zijn dat ze zoiets doen is er aan voor de moeite. Een ultrakort interviewtje met een vakbondsverantwoordelijke zit weggemoffeld in een minutenlange reportage in het tv-journaal. Na al die ellende is het tijd voor het grote maatschappelijke debat: “Mag dat wel staken en zoveel mensen 'gijzelen'?”. Ik zet het woord hier nu zelf wel tussen aanhalingstekens, maar dat doen de meeste media niet.
De krantencommentaren zijn bijna unaniem: “nee, dat mag niet”. Vervolgens worden de specialisten aan het woord gelaten: usual suspects als Blanpain en andere professoren die ook wel zien dat Blanpain nu toch wel echt oud wordt. Dan is het de beurt aan de politici die wel ergens een wetsvoorstel in een lade hebben liggen dat het probleem van de week meteen kan oplossen. Vakbondsvoorzitter Rudy De Leeuw kan niet anders dan volgen en moet op tv uitleggen waarom stakingsrecht echt wel een democratische verworvenheid is. Luc Cortebeeck kruipt zelfs in zijn pen en schrijft er een – overigens uitstekend en zeer interessant – commentaarstuk over in het weekblad van de christelijke arbeidersbeweging Visie. Wellicht goed wetende dat de storm al lang weer gaan liggen is nog voor het nieuwe nummer in de brievenbus ligt van zijn leden.
Steekvlamjournalistiek heeft iemand dat (ook hier op de mediablog) al genoemd. Je zou het ook strovuurjournalistiek kunnen noemen. Iemand gooit een molotovcocktail op een droge hooimijt en na een korte hevige brand blijft er niks over. Zo ging het eerder ook al met de dood van Bart Bonroy in Oostende en de andere gevallen van 'zinloos geweld'. Een goede oefening om te zien of het al dan niet om een strovuur gaat is Knack lezen. De meeste mediastormen zijn van zo'n korte duur dat ze niet eens de volgende editie van het weekblad halen.
Blijft er echt niks over? Dat weet ik dus niet. Op de momenten dat de vlammen wild in het rond slaan, klinken de meest populistische en platste meningen het luidst. De meest rechtse en onzinnige voorstellen worden serieus genomen. Diezelfde opiniemakers die over China schrijven dat het gebrekkige stakingsrecht daar één van de grootste problemen is, willen dat recht in België aan banden leggen. Voor een genuanceerd debat is er geen plaats. Over de klimaatvoorstellen bijvoorbeeld van Keytsman en Jones die diezelfde week werden gepresenteerd. Voorstellen die geen antwoord zijn op een incident, maar het resultaat van jaren studie en bewustmaking rond het probleem van de opwarming van de aarde. De actie die het hoogtepunt was van de campagne van 11.11.11 tegen de EU-vrijhandelsakkoorden (EPA's) haalde niet eens de kranten. Specialisten van de Noord-Zuidbeweging kunnen zwart op wit bewijzen dat de akkoorden die binnenkort getekend moeten worden desastreuze gevolgen zullen hebben voor het Zuiden: nog meer verlies van banen, minder geld voor de overheid en minder integratie tussen de Afrikaanse landen. Wie nog wat verder kijkt ziet nieuwe stromen vluchtelingen, hongersnoden en oorlogen. En wellicht dan ook wel een nieuw strovuurdebatje over één van die gevolgen als ze wat te dicht bij ons bed komen.
En ja, hoe komt zoiets? Commercialisering. Alles moet goedkoper en sneller. Niet alleen in de Opel-fabriek van Antwerpen, maar ook in de media. Als het middagjournaal van VRT iets heeft, moeten de veel te hard werkende journalisten van VTM knarstetandend volgen of omgekeerd. En als het op TV is geweest, moet het 's anderendaags ook op de voorpagina van de krant. Zelfs wij hier op Indymedia.be moeten volgen want ook wij zien op zo'n momenten lezers passeren op zoek naar informatie, al was het maar een argument om de populistische meningen in hun omgeving te counteren. Een positieve noot om te eindigen? (even hard nadenken, ik wil uw dag niet vergallen :-). Wel, de meeste journalisten die we tegen het lijf lopen, zijn zich bewust van het probleem en voelen dezelfde frustratie. Na het strovuur rond de moord in Oostende was er zelfs even een mediadebatje over het falen van de media (helaas was dat op zich ook weer een strovuurtje).
Vonnegut - schrijver van het strafste anti-oorlogsboek allertijden - is dood
12.04.2007
Is dat geen toeval? Gisterenavond in een boekenwinkel nog een tijd met het laatste boek van Kurt Vonnegut in mijn handen gestaan. En vandaag wakker worden met het bericht dat hij dood is. So it goes.
Ik heb het boek niet gekocht. Vonnegut is één van die schrijvers die zo'n fantastisch boek heeft geschreven dat alle andere werken alleen maar voorstudies of doorslagjes kunnen zijn. Slaughterhouse-five (zo heet het meesterwerk) gaat dan ook nog eens over een schrijver die zijn hele leven rondloopt met dat éne boek dat hij wil schrijven over de gruwel van het bombardement op Dresden. Vonnegut was zelf getuige van dat bombardement waarbij tienduizenden Duitsers om het leven kwamen en 78.000 huizen vernietigd werden. So it goes, zoals het hoofdpersonage zucht na elke dramatische passage.
Het boek verscheen in 1969 op het hoogtepunt van de oorlog in Vietnam en kwam meteen op de verboden lijst terecht. Als het al niet was omwille van de harde anti-oorlogsboodschap, konden zedenprekers altijd nog verwijzen naar de expliciete seksscènes.
In een school in North Dakota werd in 1973 een groot vuur gestookt met alle 36 exemplaren van het boek die in de schoolbibliotheek te vinden waren. De leraar Engels werd aan de deur gezet omdat hij het boek vermeld had in één van zijn lessen. So it goes.
Zijn laatste boek 'A Man Without a Country' bevat enkele essays waarin hij het beleid van Bush op de korrel neemt.
Vrijgelaten burgerjournalist Josh Wolf gaf zijn principes niet op
11.04.2007
Op 3 april stapte de 24-jarige journalist Josh Wolf als een vrij man uit de gevangenis. Zo'n 220 dagen zat hij achter de tralies omdat hij zijn videomateriaal van een betoging tegen de G8 niet wou vrijgeven.
De berichtgeving over zijn vrijlating laat vermoeden dat Wolf uiteindelijk toegaf, zijn principes even opzij zette en zijn materiaal vrijgaf (zie ondermeer De Morgen van 5 april). Dat klopt niet helemaal.
Wolf had eerder al voorgesteld om zijn materiaal te tonen aan de rechter zodat die zelf kon vaststellen dat de video geen beelden bevatte van gewelddadige betogers. Wat hij niet wilde was als getuige verschijnen voor de federale Grand Jury want dan zou hij verplicht zijn om op iedere vraag te antwoorden. Ook de vragen over zijn zorgvuldig opgebouwde contacten met het Amerikaanse activistenmilieu. Vandaar ook dat de rechter niet inging op het voorstel van Wolf.
Dankzij zijn koppigheid en de steun van verschillende organisaties en media kwam er toch een compromis uit de bus. Wolf zet zijn volledige materiaal op zijn website en geeft een copie van de banden aan de politie.
Zie eerder artikel over deze zaak:
http://www.indymedia.be/en/node/7390
Lees ook het interessante artikel van San Francisco Bay Guardian Online over de vrijlating van Wolf.
Europese vakbonden bij General Motors lanceren allereerste Europese arbeidersblog
05.04.2007
"Bij Opel, Saab en Vauxhall kunnen de komende jaren jobs overbodig worden." Dat zei Carl-Peter Forster, ceo van Opel Europa, vorige week donderdag in Frankfurt. Eerder had hij al laten weten dat GM de komende jaren in West-Europa drie fabrieken zou kunnen sluiten.
De Europese directie van General Motors gaat vanaf 2009 jaarlijks twee miljoen wagens van de nieuwe Opel Astra laten bouwen. Dat zijn er 250.000 te weinig om iedereen aan de slag te houden. De fabrieken die nu al de Astra bouwen (Antwerpen, Gliwice, Bochum, Ellesmere Port en Trollhättan) hebben geen zin om tegen elkaar uitgespeeld te worden. “Wij hebben begrepen dat de tijd van nationale onderhandelingen voorbij is. In een globale economie kan je de toekomst van een fabriek niet verzekeren door lokale toegevingen te doen en te hopen dat andere fabrieken jobs zullen verliezen of zullen sluiten. Altijd zal er wel ergens een goedkopere fabriek zijn,” aldus de Europese vakbonden van General Motors.
Indien de GM-directie tegen half april geen uitsluitsel kan geven over het al dan niet sluiten van een fabriek, volgt er op 17 april een Europese actiedag. De bonden willen duidelijkheid over de toekomstplannen tot 2016.
Zo'n samenwerking op Europees niveau is natuurlijk niet eenvoudig en daarom slaan de bonden bij General Motors aan het bloggen. Vakbondsvertegenwoordigers van GM-vestigingen uit Europa en de rest van de wereld gaan er informatie uitwisselen over hun werk. “De blog gaat over wat er echt gebeurt bij GM, zonder de gebruikelijke filter van het General Motors PR-departement.
Deze negentalige (!) blog is sinds een week online en lijkt nu al vlot te draaien. Je kan er in de Nederlandstalige sectie bijvoorbeeld een verslag mét foto's lezen van het bezoek van een Duitse delegatie aan de fabriek in Antwerpen.